تئاتر یکی ازهنرهای هفتگانه است. کسانی که درباره بوجود آمدن تئاتر جستجو کرده اند، میگویند سر چشمه آن از آیین هاست .
آیین به مراسم مذهبی و اجتماعی می گویند. مثل مراسم عروسی یا مراسم سینه زنی در ماه محرم در ایران و مراسم رقص های مخصوص در کشورهای دیگر .
انسان همیشه دوست داشته است به اتفاقاتی که خارج از اراده و میل اوست تسلط داشته باشد و این ویژگی اصلی تآتر است.
تعریف تئاتر از نظر اریک بنتلی . . .
تئاتر پوچی هیچ گاه به عنوان مکتبی واحد به وجود نیامد، بلکه مرکب از گروهی نمایشنامه نویس بود که کم و بیش در زمان واحدی ظهور یافتند و تقریبا دیدگاه مشابهی نسبت به زندگی داشتند.
آنچه به این گروه اهمیت می بخشید، نظر بدبینانه ی آنها نسبت به هستی نبود، چه این کار پیش از آن ها در روزگار اوریپید شده بود. مهم این حقیقت بود که کوشیدند "شکل" نمایش را با مضمون یا محتوای آن تطبیق دهند.
به بیان دیگر این گروه ظاهرا معتقد بودند که اگر زندگی بی معنا و پوچ است این پوچی را فقط می توان به کمک شکلی به همان قدر پوچ و بی معنا بیان کرد. از این حیث آن ها وارثان هنری مکتب دادائیسم بودند.
مشهورترین نمایشنامه نویسان این سبک ساموئل بکت با نمایشنامه های معروفی همچون "در انتظار گودو" و "پایان بازی" و اوژن یونسکو با نمایشنامه هایی چون "آوازه خوان طاس" و "صندلی ها " هستند. اصطلاح پوچی را – به معنی بیان هستی بی معنی و کوشش های بیهوده ی انسان – برای نخستین بار آلبر کامو درمقاله اش به نام "اسطوره ی سیزیف" برای شرح موقعیت انسان به کار برد. بنا به اساطیر یونان، سیزیف به سبب گناهی که مرتکب شده است، محکوم است تا ابد تخته سنگی را از دامنه ی کوهی به طور دائم از پایین به بالا حمل کند، اما وقتی سنگ با زحمت زیاد به قله کوه برده می شود، دوباره به پایین می غلطد، و سیزیف ناگزیر است تا کار خود را دوباره تکرار کند. کار سیزیف نمادی از بیهودگی و بی حاصلی است.
تئاتر ابزورد یا تئاتر پوچی بیش تر به آثار نمایشی نویسندگانی چون آرتور آدامف، ساموئل بکت، ژان ژنه، اوژن یونسکو، هارولد پینتر و ادوارد آلبی گفته می‌شود و شاخه‌ی مهمی از ادبیات پوچی به شمار می‌رود.
بنا بر تفکر این گونه نمایش‌نامه‌نویسان، انسان بریده شده از اعتقادات مذهبی و معنوی، و آگاه به پوچی اعتقاداتی که آنها را فریب می‌دادند، در جهانی خالی از معنا و هدف، فقط دل‌خوش به امیدهایی در فراسوی زندگی ملالت‌بار و بی‌معنی، دست و پا می‌زند.
بهترین نمونه‌ی این انسان های سرگشته و خودفریب . . .
بلک باکس یا جعبه سیاه سیاه عبارت است از یک سالن اجرای نمایش مکعب شکل که دیواره های آن به رنگ سیاه رنگ آمیزی شده باشد. تمامی امکانات این سالن نظیر صحنه، نور پردازی، ماشینری، محل قرار گیری تماشاگران و ... بایستی پرتابل و قابل حرکت باشند .
جعبه سیاه نشانگر محیطی تهی از هر چیز مزاحم است و به کارگردان این امکان را میدهد تا . . .
کمدین: بازیگری است با استعداد و مسلط به تمام تکنیک بازیگری و با تجربه فراوان، که ضمناً باید صاحب ذوق و قریحه طبیعی و حافظه قوی باشد. کار زیاد و هوش و فراست فراوان لازم دارد. کمدین باید پیوسته درآموزش خود بکوشد. به زبانی که سخن می گوید باید تسلط کامل داشته باشد.
در درام بازیگر آسان تر ایجاد گرمی، هیجان و حرکت می کند ولی در کمدی یک بازیگر کمدی (کمدین) باید. . .
ارسطو در هنر شاعری می نویسد: کمدی تقلید کسانی است که از حد متعارف برتر باشند. ولی نه از حیث هرگونه عیب (نقص) بلکه فقط از حیث زشتی های خنده آور. و عیب یا خطائی را خنده آور می گوییم که درد و گزندی به کسی نرساند، چنانکه نقاب هائی که بر چهره می گذراند، زشت و بد شکل است، لیکن موجب خنده می شود وکسی را رنج و زیان نمی رساند.[1]
کمدی احتیاج به تکنیکی مخصوص دارد. موقعیت های کمیک نیز احتیاج به صمیمت دارند و فکر اصلی آن باید روشن باشد. در غیر این صورت . . .
تئاتر پوچی یا تئاتر ابزورد (به فرانسه: Le Théâtre de l'Absurde) اصطلاحی بود که نویسنده و منتقد، مارتین اسلین برای نشان دادن نوعی سوگیری تئاتری مهم در قرن بیستم میلادی ابداع کرد.
تئاتر ابزورد(:پوچ، بی معنی، معنا باخته، یاوه) عنوانی است که اولین بار توسط مارتین اسلین منتقد، در کتابی به همین نام ثبت شد؛ او این نمایشنامه ها را بر مبنای یک تم اصلی پوچی مشابه آنچه آلبر کامو در مقاله سال ۱۹۴۲ خود با عنوان «افسانه سیسیفوس» استفاده می کند، بکار می گیرد.
پوچی در این نمایشنامه ها . . .
روز جهانی تئاتر گرامی باد!
۲۷ مارس یعنی ۸ فروردین روز جهانی تئاتر نامگذاری شده باشد که با تئاتر مهربان تر باشیم! :( :)
پیام روز جهانی تئاتر در سال 2016 به قلم کارگردان اهل روسیه، آناتولی واسیلیو، بنیانگذار مدرسه هنرهای دراماتیک مسکو تقدیم به شما:
«آیا ما به تئاتر نیاز داریم؟
این سؤالی است که هزاران حرفه‌ای ناامید از تئاتر و میلیون‌ها مردم خسته از آن، از خود می‌پرسند.
برای چه به آن نیاز داریم؟
در دورانی که صحنه در مقایسه با میادین شهر و اماکن عمومی که تراژدی‌های واقعی و اصیل در آنها در جریان است، بدین‌سان ناچیز و بی‌اهمیت به نظر می‌رسد.
تئاتر برای ما چیست؟
بالکن‌هایی با روکش طلا، مبل‌های مخملی، کولیس‌های سرخ، صداهای پرطنین، یا برعکس، چیزی که به ظاهر ممکن است به کلی متفاوت به نظر برسد: بلک‌باکس‌هایی آغشته به گل و خون، با توده‌ای از بدن‌های عریان و خشمگین درون آن.
چه می‌تواند به ما بگوید؟
همه چیز! تئاتر همه چیز به ما می‌گوید. این‌که چگونه خدایان در آسمان‌ها سکونت دارند و زندانیان در سیاه‌چال‌های فراموش شده جان می‌بازند. چگونه شعله هوس زبانه می‌کشد و عشق تباه می‌شود. چگونه در جهان به انسان‌های خوب نیازی نیست و فریب، فرمانروایی می‌کند. چگونه مردم در آپارتمان‌ها زندگی می‌کنند در حالی که کودکان در اردوگاه‌های پناهندگان وادار می‌شوند تا به بیابان بازگردند و از عزیزان خود جدا شوند. تئاتر می‌تواند درباره تمامی این موارد سخن بگوید.
تئاتر همیشه بوده و خواهد بود. اکنون، در این پنجاه یا هفتاد سال اخیر، به طور مشخص مورد نیاز است. زیرا از میان تمام هنرهای دیگر، تنها تئاتر است که دهان به دهان، چشم به چشم، دست به دست و بدن به بدن منتقل می‌شود. نیازی به واسطه میان انسان‌ها ندارد. تئاتر روشن‌ترین وجه روشنایی است، و به شرق یا غرب یا شمال یا جنوب تعلق ندارد. نه، تئاتر خود منشاء نور است که از چهارگوشه جهان می‌تابد و برای همگان قابل شناسایی است، چه با رویکرد دوستانه و چه خصمانه.
و ما به تئاتری نیازمندیم که همواره متفاوت باقی بماند. ما به اشکال مختلفی از تئاتر نیاز داریم. از میان تمامی اشکال و شیوه‌های ممکن تئاتر، بیش از همه شکل باستانی آن. شیوه‌های تئاترهای آیینی نباید در تضاد با «تئاتر ملت‌های متمدن» قرار بگیرد. فرهنگ سکولار امروزه هرچه بیش‌تر تضعیف و به اصطلاح «اطلاعات فرهنگی» به تدریج جایگزین هویت‌های واقعی موجود می‌شود و آنها را از میدان به در می‌کند، همچنان که امید ما را برای دیدار آنها.
اما اکنون می‌توان به وضوح دید: تئاتر درهایش را باز می‌کند. پذیرش آزاد برای هر کس و همه کس.
لعنت به گجت‌ها و کامپیوترها! به تئاتر بروید، تمامی ردیف‌ها را در سالن‌ها و بالکن‌های تئاتر پر کنید، به کلمات گوش دهید و به تصاویر زنده نگاه کنید! این تئاتر است که روبه‌روی شماست، از آن غفلت نکنید و هیچ فرصتی برای شرکت در آن را از دست ندهید. شاید ارزشمندترین فرصتی باشد که در زندگی‌های بیهوده و شتاب‌زده‌مان در آن مشترک هستیم.
ما به همه گونه‌های تئاتر نیاز داریم.
تنها یک تئاتر است که به یقین مورد نیاز هیچ‌کس نیست؛ تئاتربازی‌های سیاسی، تئاتر سیاست‌زده، تئاتر سیاست‌مداران، تئاتر بیهوده سیاست. آنچه ما یقیناً نیاز نداریم تئاتر وحشت روزمره است، چه فردی و چه جمعی. آنچه ما نیاز نداریم تئاتر اجساد و خون در خیابان‌ها و میدان‌ها، در پایتخت‌ها و شهرستان‌هاست، تئاتری ساختگی از درگیری خصمانه میان مذاهب و اقوام...»
منبع: ایران تئاتر
